Splinter Chabot in Meppel

 

Afgelopen vrijdag organiseerden de bibliotheken van zuidwest Drenthe een lezing van Splinter Chabot. Hoewel lezing de lading niet echt dekte, het was meer een interview van of gesprek met Rieneke van Tongeren, medewerker van Biblionet Drenthe en zelfbenoemd Lanterfladder.

 

Het gesprek was goed voorbereid. Al snel werd mij duidelijk dat de gesprekspartners eerder met elkaar gesproken hadden waardoor voor hen beide de intenties achter de vragen helder waren zosat het gesprek al snel een vogelvlucht nam en zeer geanimeerd werd.

De vragen van Rieneke namen ons mee op een verkenning van de boeken van Splinter. Van het overduidelijk autobiografische “Confettiregen”,  via het emotioneel beladen “Roze brieven”, naar het met beeldspraak doorspekte, sprookjesachtige “Als de hemel genoeg ruimte heeft”.

 

Splinter spreekt makkelijk. Schijnbaar moeiteloos beantwoordt hij via anekdotes en diverse zijpaden de vragen van Rieneke. Slechts een enkele keer is hij zover afgedwaald dat hij even niet meer weet naar welk punt hij onderweg was. Het geeft een klein inkijkje in zijn snelle denkwereld.

Zijn energie is merkbaar in de manier waarop hij contact met het publiek maakt. Hoewel de vragen van Rieneke komen geeft hij ons, het publiek, zijn antwoorden. Wanneer hij vragen uit het publiek krijgt gaat hij daar gretig op in. Altijd op zoek naar de dialoog.

 

Bij het signeren na afloop blijkt Splinter een empathisch mens Hij neemt alle tijd voor de mensen aan zijn tafel, gaat veelvuldig op de foto en lijkt oprecht geïnteresseerd in wat hem toevertrouwd wordt. Wat bijzonder is, niemand in de wachtrij vindt het erg. Alsof ze weten dat ook hen deze aandacht ten deel valt als ze eenmaal aan de beurt zijn.

 

Al met al was het een erg leuke avond. Jammer, dat niet meer mensen zich open stelden voor deze flamboyante jongeman. Ze hebben zeker wat gemist.

 

 

Openbare wachtruimte

 

Het is een dag waarop ik al vroeg aanwezig ben in de bieb om samen met andere vrijwilligers een gesprek te voeren met een raadslid. Het gesprek vind plaats in het leescafé van onze bibliotheek.

 

Het is vandaag opvallend druk. Veel mensen met laptops zitten te werken. Ze halen koffie bij de Plataan. Ze telefoneren. Er wordt geregeld iets op de telefoon gecheckt. Geen echt opvallende zaken, er wordt vaker door mensen in de bibliotheek gewerkt. Het zijn er vandaag wel meer dan op andere dagen. Ook lijken de huidige gasten tot een andere doelgroep te behoren dan de gasten die we meestal verwelkomen. Dat zijn veelal studenten en jong volwassenen. Deze gasten zijn duidelijk al verder in hun carrière.

 

Ik krijg een berichtmelding op mijn telefoon. Omdat ik in gesprek ben negeer ik deze. Dan krijg ik er nog een. En nog een. Ik besluit toch even op het startscherm te kijken of er niet iets aan de hand is wat mijn onmiddellijke aandacht vereist. Dat blijkt gelukkig niet het geval maar de meldingen verklaren wel waarom we zoveel werkenden aan onze tafels hebben. Er blijkt een zeer grote treinstoring te zijn in Noord- Nederland. Grote groepen mensen zijn in Meppel gestrand omdat er geen treinen kunnen rijden.

Wat fijn dat een deel van hen weet dat de bibliotheek een openbare ruimte is met wifi. Een plek waar je gratis en voor niets warm en droog je werk kan doen zodat je toch nog iets gedaan krijgt tijdens je vertraging. Gelukkig was ook de Plataan open zodat je dit zelfs kon doen onder het genot van een prima cappuccino.

De aanleiding

 

Al een paar weken ben ik op zoek naar een goede kapstok om mijn blogs aan op te hangen. Een goed raamwerk om verhalen in te vertellen. Maar dan wel een raamwerk met zeer ruime sponningen zodat ik er vele kanten mee op kan.

 

Het schrijven van blogs schiet er de laatste weken te vaak bij in. Een van de oorzaken is dat ik een stuk minder op sociale media aanwezig ben doordat ik mijn energie op een ander vlak inzet. Ik ben met een aantal andere vrijwilligers druk bezig de bibliotheek en haar werkzaamheden onder de aandacht van de plaatselijke politiek te brengen zodat deze zich in de komende perspectief vergaderingen  hopelijk inzetten voor een gezonde, goed functionerende bibliotheek.

 

In de contacten met de gemeenteraad merk ik dat er een behoorlijke afstand is tussen hoe men de bibliotheek ziet en wat wij in de bibliotheek doen. Op papier is bekend welke taken en functies er zijn. Hoe dit in praktijk wordt gebracht blijft onderbelicht. Zo jammer, want het is geen kattenpis wat er allemaal op het bordje van de bibliotheken is terecht gekomen de afgelopen jaren.

Na een aantal ontmoetingen nestelde zich een ideetje in mijn hoofd. Eerst een voorzichtig kriebeltje, nu een behoorlijk lichtpunt. Ik kan hier iets mee. Ik kan bloggen over de dingen die ik doe en meemaak in de bibliotheek.

De eerste bezwaren zijn de gewoonlijke. Heb ik voldoende stof? Is het interessant genoeg? Zal iemand het willen lezen?
Deze heb ik grotendeels overwonnen. Ik zie wel hoe lang het leuk en interessant is. En ik schrijf uiteindelijk vooral voor mezelf dus of iemand het zou willen lezen zou bijzaak moeten zijn.

 

Een volgend bezwaar is, zet het zoden aan de dijk? Maakt een blog van mijn hand enig verschil? Laten we eerlijk zijn, zo’n enorm grote schare volgers heb ik niet. Mijn bereik is niet heel groot.

Ik heb besloten het toch te gaan doen. De verhalen blijven namelijk maar rond gaan in mijn hoofd. Want dat is wat een bibliotheek vooral is, een verzameling verhalen. Verhalen in boeken, verhalen van medewerkers, van vrijwilligers, van bezoekers. En verhalen willen verteld worden, zelfs als maar weinigen luisteren.