De aanleiding

 

Al een paar weken ben ik op zoek naar een goede kapstok om mijn blogs aan op te hangen. Een goed raamwerk om verhalen in te vertellen. Maar dan wel een raamwerk met zeer ruime sponningen zodat ik er vele kanten mee op kan.

 

Het schrijven van blogs schiet er de laatste weken te vaak bij in. Een van de oorzaken is dat ik een stuk minder op sociale media aanwezig ben doordat ik mijn energie op een ander vlak inzet. Ik ben met een aantal andere vrijwilligers druk bezig de bibliotheek en haar werkzaamheden onder de aandacht van de plaatselijke politiek te brengen zodat deze zich in de komende perspectief vergaderingen  hopelijk inzetten voor een gezonde, goed functionerende bibliotheek.

 

In de contacten met de gemeenteraad merk ik dat er een behoorlijke afstand is tussen hoe men de bibliotheek ziet en wat wij in de bibliotheek doen. Op papier is bekend welke taken en functies er zijn. Hoe dit in praktijk wordt gebracht blijft onderbelicht. Zo jammer, want het is geen kattenpis wat er allemaal op het bordje van de bibliotheken is terecht gekomen de afgelopen jaren.

Na een aantal ontmoetingen nestelde zich een ideetje in mijn hoofd. Eerst een voorzichtig kriebeltje, nu een behoorlijk lichtpunt. Ik kan hier iets mee. Ik kan bloggen over de dingen die ik doe en meemaak in de bibliotheek.

De eerste bezwaren zijn de gewoonlijke. Heb ik voldoende stof? Is het interessant genoeg? Zal iemand het willen lezen?
Deze heb ik grotendeels overwonnen. Ik zie wel hoe lang het leuk en interessant is. En ik schrijf uiteindelijk vooral voor mezelf dus of iemand het zou willen lezen zou bijzaak moeten zijn.

 

Een volgend bezwaar is, zet het zoden aan de dijk? Maakt een blog van mijn hand enig verschil? Laten we eerlijk zijn, zo’n enorm grote schare volgers heb ik niet. Mijn bereik is niet heel groot.

Ik heb besloten het toch te gaan doen. De verhalen blijven namelijk maar rond gaan in mijn hoofd. Want dat is wat een bibliotheek vooral is, een verzameling verhalen. Verhalen in boeken, verhalen van medewerkers, van vrijwilligers, van bezoekers. En verhalen willen verteld worden, zelfs als maar weinigen luisteren.